tein

Fahrenheit 451

tein | 23 Februar, 2009 17:40

Film Fahrenheit 9/11 Michael Moor-a, snimljen sa jasnim ciljem i aluzijama na politiku G. W. Bush-a, kome su se 11. septembra 2001. ušunjali leteći mudžahedini u kućno dvorište i udarili na New York-škog Momu (ili Uzeira) (čitaj: Svjetski trgovački centar), ne treba dovoditi u vezu sa ovom neobičnom pričom. Osim kada je riječ o jeseni.

Naučno-fantastični film Fahrenheit 451 (F 451) režisera Francoisa Truffaut-oa iz 1966. jedini je njegov film na engleskom jeziku i prvi u boji, a priča je o imaginarnoj totalitarističkoj budućnosti u kojoj se svako posjedovanje knjiga smatra zločinom. Baziran je na futurističkom romanu Ray Bradbury-a iz 1951. godine i scenariju pisanom takođe po ovom romanu četvorke: Jean-Louis Richard-a, David Rudkin-a, Helen Scott i Francoisa Truffaut-oa. U budućnosti, po ovom romanu, ljudi se informišu jedino preko zidnih ekrana. Antiemotivni i surovi futurizam osnova je filma, u kome glavne uloge dijele Oskar Werner i Julie Christie. O. Werner, koji po svojoj uniformi više liči na vatrogasca, tumači Guy Montag-a glavnog knjigospaljivača. Intelektualno suzdržan, ovaj revnosni Vladin spaljivač pisane riječi oženjen je takođe neemotivnom i kodiranom Lindom (J. Christie), pripadnicom i pristalicom vladajućeg mišljenja Vlade i Države, dakako u nepoznatom, budućem i pretpostavljenom vremenu. Kada Montag upozna lijepu Clarissu, čija se hrabrost ogleda u daljem čitanju knjiga, to mu postaje privlačno (ili je obrnuto: knjige mu postaju privlačne zbog Clarisse) i on mora da se odluči između dvije žene, koje glumi ista glumica-Julie Christie. Clarissa u koju se Montag zaljubljuje posljednji je ostatak ljudske emocije, koja Montaga, inače odanog državnog knjigospaljivača preobraćuje u revolucionara. Emocija i ljubav aktiviraju na taj način plastičnog Montaga za spas Čovječanstva. U tom trenutku ljubav koja je nekada pokretala Čovječanstvo, kao da je sakrivena u knjigama. Zato on počinje da ih nabavlja i čita. U tom zločinačkom poduhvatu love ga bivši saborci, knjige mu spaljuju i protjeruju u egzil–koloniju gdje ljudi poput njega knjige uče na pamet, čuvajući ih za buduće generacije. Film sam gledao prvi put ranih 80-tih i izgledao mi je isto kao i danas, neobično i ludo. Istina, oduvijek su me fascinirale neobične pojave, a Fahrenheit 451 je za znatiželjnog dječaka, kasnije radoznalog mladića i danas odraslog čovjeka oduvijek bila najneobičnija filmska pojava. Film je konstrukcija imaginarnog Čovječanstva, čemu ono po svojim postupcima i delanju (ne)namjerno teži od svoga postanka, a to je u ovom slučaju mračna budućnost u kome vlada ljudsko Zlo. Danas kada saberemo (ili od živih bolje oduzmemo) sve žrtve prošlosti Svijeta koje je stvorio čovjek, sagledamo ruševine nastale zbog viših ciljeva, pobrojimo vještački izazvane bolesti, zaraze i zagađenja koja uzrokuju pustošenja, identifikujemo i lociramo ovozemaljske štetočine, Zlo istinski ima šansu da zacijelo i pobjedi. I pored sjajne ideje da knjigu naslovi temperaturnom tačkom na kojoj papir počinje da gori, aludirajući na zabranu svake pisane riječi, a time i slobodu mišljenja, ostaje nedovoljan odgovor na pitanje šta je Bradbury-a navelo da piše knjigu o asocijalnoj budućnost, koja nas nažalost nezaobilazno čeka? Prije svega treba poći od pitanja: Kako je izgledala pobjednička Evropa u vrijeme kada je Bradbury pisao F 451? Svijet predstavljen u knjizi i filmu izgleda kao jedan od varijanti totalitarnih sistema, koji su se na repertoaru 50-ih i 60-ih godina nudili kao rješenja mogućih društvenih sistema. Oba društva (zapadno i istočno) zajedničkim su snagama porazile nazi društvo, koje je poznato je, javno bacalo knjige na gomilu i spaljivalo ih. U čemu je razlika ili pak sličnost? Zapadni (SAD) liberalno-kapitalistički sistem nakon uspjeha u Drugom svjetskom ratu počivao je na desničarskom Eisenhauer-ovom republikanizmu sve do Kennedy-a. On se uistinu i ne može smatrati totalitarnim sistemom, iako je imao sporne elemente koje bi ga u nekim momentima mogli takvim okarakterisati, bar u prvim godinama iza rata. Drugi, istočni politički sistem oličen u SSSR-u bio je klasični ljevičarski totalitarizam, u kojem se knjige nisu spaljivale, ali su mnoge od njih bile zabranjene, naročito one opasne po Vladu. U SAD-u knjige se nisu zabranjivale, ali većine knjiga antikapitalističke sadržine nije bilo na tržištu. Za Bradbury-a fenomen spaljivanja bila je najvjerovatnije slijedeća faza razvoja ovih društava ili bar jednog od njih. Imaginarna slika budućeg Svijeta, predočenog u knjizi i filmu F 451 mogao bi da predstavlja i zamišljenu zemlju űbermensch-ova, u slučaju da je Adolf Hitler imao više sreće. Sasvim sigurno je da bi se knjige spaljivale kao vještice na lomači, slobodno mišljenje bilo bi zabranjeno, a nacionalni rasistički kolektivizam bio bi vladajuća ideologija. Vremenom taj bi sistem prestao sa fizičkom represijom, pošto bi ljudi živjeli po zamišljenoj projekciji. Sva čula, osjećaji među ljudima, izumrla bi u korist vođe i rasne čistote. Knjige kompromitovanog sadržaja bile bi na vrijeme žigosane i spaljene, jer višak informacija predstavljao bi stalnu opasnost za savršeni nacionalno-socijalistički sistem. Većina ovih elemenata u F 451 zastupljena je. Film F 451 gledano sa estetske strane je plastičan i drečav (čitaj: nimalo kičav), uostalom kao i većina fantastic filmskih žanrova iz toga vremena. PVC je bio na raznim probama u to vrijeme, a u design-u se to eksperimentisanje najbolje primjeti. Voštani ljudi, plastične stvari, asocijalno društvo, čista rasa, kontrolisano mišljenje, bezgrešna Vlada, kolektivizam i ograničena sloboda, koje sve redom iznenada počinje da nagriza ljubav kao najstarija i nepobjediva emocija, suština je F 451 priče. Osim toga, najubjedljivije od svega je atmosfera (zar ona i nije najbitnija?) koja vlada u filmu. Sve moje jeseni izgledaju kao u filmu i zato je F 451 ponajviše neponovljivo lud i neobičan. Većina scena odigrava se u poluoblačnoj i hladnjikavoj jeseni, što i ne treba da čudi, jer film je snimljen na jesen, 14. novembra 1966. godine. Šunjanje kamere uperene prema ogoljenom i gustom drvoredu, sivilo i muzika koja škripi i huče kao jesenji vjetar, atmosfera je koju sam prepoznao samo još jedanput-u The Ice Storm, kasnijem filmskom ostvarenju snimljenom takođe na jesen, 27. septembra 1997. godine.